Kwiecień 2027
Kulił się za każdym razem, gdy tylko ciszę ciął huk wystrzału. Słyszał ujadanie tropiących psów - musiały już złapać jego ślad. Nie był bezpieczny w tych krzakach. Powoli z nich wyszedł, by nie narobić zbyt wiele hałasu. Rozglądał się wokoło - nie widział w pobliżu nikogo, ale słyszał doskonale, że zbliżali się.
Łowcy. Oni już go skazali za to morderstwo, na które nigdy by się nie odważył. Gdyby wtedy się przemienił, nie leżałby w łóżku. No bo kto by go do niego położył, jeżeliby wszystkich pozabijał? Vena? Jej nigdzie nie było.
Scott skarcił się za tę myśl, ale... Czy to ona mogła to zrobić? Po chwili ją odrzucił. Ona zawsze panowała nad swoją wilczą stroną, czego o sobie nie mógł powiedzieć on. To nie jego musieli zamykać za każdym razem, gdy zmieniał się... W co? Nie mógł nazywać się wilkiem - one potrafią zapanować nad swoimi instynktami. On natomiast szalał, dosłownie.
- Tu jest! - usłyszał.
- Szlag - szepnął, zrywając się do biegu.
Nigdy nie miał najlepszej kondycji, jednak adrenalina zawsze wyciskała z człowieka każdą cząstkę jego siły, by tylko przetrwać. "Jednak, pamiętaj Scott - ty nigdy nie byłeś człowiekiem. Jesteś... bestią".
Nie przebiegł najdłuższego dystansu - chwilę później w zasadzie widział, jak doganiają go psy, następnie mógł dostrzec coraz to wyraźniejsze sylwetki ludzi. "Nie, Scott. Oni nie są ludźmi, to Łowcy".
To musiało się zdarzyć - nie zauważył wystającego z ziemi korzenia, zamaskowanego przez mech. Zahaczył o niego stopą, wtedy jako pierwsze dopadły go psy.
Wilczury - przynajmniej trzy - zaczęły go szarpać z każdej strony. Chłopak zaczął wrzeszczeć, szamotać, próbował uwolnić się, zrzucić z siebie przygwożdżające go do ziemi cielska.
- Scott Reckless. Wilkołak - przemówił ktoś.
Łowca. Przyszedł po niego. W lewej ręce miał sztylet, w prawej zaś kuszę. Celował idealnie między oczy młodego Recklessa.
- Zostałeś skazany na śmierć przez Łowców. Wyrok zostaje wykonany tu i teraz. - powiedział.
Psy z niego zeszły, Scott jednak wciąż leżał, jakby pętało go samo spojrzenie kata. Co powinien zrobić? Czy miał prawo do ostatniego słowa?
- Nie zabiłem... - szepnął.
- Zabiłeś. - odparł spokojnie Łowca. - Ty i twoja siostra w ten sposób odpłaciliście się za schronienie, jakiego udzielili wam Ville Reckless i Marion Larossa!
Użył panieńskiego nazwiska matki. To było... dziwne. Odkąd pamiętał, każdy zwracał się do niej per pani Reckless. Marion. Mari... Mamo.
- Twoja siostra była mądrzejsza - kontynuował spokojnie, niewzruszony łzami, które zaczęły płynąć po policzkach Scotta. - Na co czekałeś? Czemu zwlekałeś? Ruszyło cię sumienie? Wiedzieliśmy, że...
Nie dokończył.
Oczy Scotta błysnęły, w świat poszła fala uderzeniowa - odrzuciła psy i człowieka. Nim zdążyli się otrząsnąć, ten biegł już dalej. Kumulował kolejne pociski z energii i strzelał nimi na oślep, próbując jakkolwiek spowolnić swój ogon. Powietrze ciął świst strzał, mieszając się z hukiem broni palnej. Musiał coś zrobić, coś wykombinować, przecież był niewinny... Ale musiał uciekać. Nikt mu nie wierzył. Musiał...
Musiał znaleźć Venę. Może wiedziała. Może ona byłaby w stanie oczyścić jego imię!
Następna kula energii poszybowała do przodu, zderzyła się z drzewem - temu jednak nic się nie stało, natomiast otworzył się błękitnofioletowy portal. Miał do niego trzydzieści... dwadzieścia metrów. Ach, czemu musiało to trafić tak daleko!?
Kolejny strzał - i ból w lewej nodze. Scott upadł metr przed portalem, zamroczony promieniującym w lewej nodze bólem. Na co zdała się ta jego fala uderzeniowa, skoro i tak miał zginąć? Teraz przedstawiało się to jeszcze gorzej, gdy był tak blisko...
Pies zaczął go szarpać za nogawkę postrzelonej nogi. Scott wrzeszczał, próbował kopać na oślep zdrową kończyną, ale nie mógł. Brakowało mu sił, by stworzyć kolejną kulę z energii, dlaczego nie stworzył wtedy pola siłowego, zamiast bawić się w odrzucanie. Mógł ich załatwić!
Ale i jednocześnie nie potrafił. Nie był bestią.
Bestia...
Łowca już niemal nad nim stał, pochylał się ze sztyletem, portal natomiast powoli się zamykał. Wystarczyło, by go dotknął, ten go wessie! Dusił krzyk, próbując zbliżyć się do ucieczki. Już był tak blisko! I kiedy dotknął portalu, poczuł kolejną, jeszcze ostrzejszą dawkę bólu. Łowca zadał mu cios, ostrze przesunęło się po jego bliźnie, gdy wciągało go przejście.
Lądowanie nie było przyjemne. Po wylocie z portalu, przekoziołkował się kilka metrów. Za nim zaraz wyskoczył łowca, gdzieś zgubił swoją kuszę. To nie on oddał ten strzał. Przejście się zamknęło.
Krew moczyła nogawkę spodni i przesiąkał już przez bluzę.
- To tu się chowa druga bestia? - zaczął pytać Łowca - Tu się chowacie?
Scott pokręcił głową - z ledwością. Czuł, jak oczy zaczynają się powoli zamykać. Zasypiał? Umierał? Nie wiedział.
- Nie zabiłem rodziców... - zdążył szepnąć.
Wzrok zaczął się rozmazywać. Widział niewyraźną postać, coś nagle skoczyło na jego kata. Poczuł coś mokrego przy swojej twarzy... A później nie było już nic.
<ktoś chętny wybawić księżniczkę z opresji? ^^>
Uwagi: Brak daty. Wolałabym, żebyś wysyłała mi tekst bezpośrednio skopiowany do wiadomości. Z załącznika psują się akapity i jestem zmuszona domyśleć się, gdzie powinny być (bo w podglądzie pliku też nie zawsze to widać dobrze). Powtórzenia.
>> Następna część >>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz