Początek czerwca 2026
Kai potrząsnął głową, wyraźnie wyrwany z zadumy. Milczał jeszcze przez moment, marszcząc brwi. Nim jednak gwar rozmów zdążył rozbrzmieć na nowo, basior kontynuował.
– Kilka wilków zostało wysłanych na zwiady. Kiedy wrócili, przynieśli ze sobą wieść, że młoda samica nie kłamała; wilki z Watahy Czarnego Kruka były już niepokojąco blisko, a wraz z nimi nadchodziły różnego rodzaju demony. Niedługo później rozpoczęła się bitwa. Obie watahy walczyły zaciekle, broniąc swoich bliskich i siebie wzajemnie... – przerwał na moment i zamknął oczy. Jego głos zabrzmiał tak dramatycznie, że Yvar wstrzymał oddech w oczekiwaniu na kolejne słowa nauczyciela. – W pewnym momencie niebo przeszła smuga jasnego światła, wzbudzając zainteresowanie wilków. Kiedy spojrzały w górę, dostrzegły Suzannę. Wilczyca miała wielkie skrzydła, a kiedy nimi machnęła, zawiał potężny wicher i zadrżała ziemia. Wilki z Watahy Czarnego Kruka zostały odrzucone na bok. Obok Alfy Watahy Magicznych Wilków pojawiła się wielka srebrzysta kosa, którą pokonała połowę zjaw. Demony jednak nie miały zamiaru odpuścić... Wówczas z Suzanny wydobył się śmiercionośny promień, który rozwiał je oraz uderzył prosto w Asai. Wilczyca zginęła na miejscu.
Kai otworzył oczy i rozejrzał po wyjątkowo milczących szczeniakach. Yvar również na nie spojrzał i dostrzegł, że ich spojrzenia utkwione były w drobnych, mglistych sylwetkach przedstawiających wilki. Jednak kiedy tylko na nie spojrzał, te rozwiały się, nie pozostawiając po sobie nawet śladu.
– Kilka wilków zostało wysłanych na zwiady. Kiedy wrócili, przynieśli ze sobą wieść, że młoda samica nie kłamała; wilki z Watahy Czarnego Kruka były już niepokojąco blisko, a wraz z nimi nadchodziły różnego rodzaju demony. Niedługo później rozpoczęła się bitwa. Obie watahy walczyły zaciekle, broniąc swoich bliskich i siebie wzajemnie... – przerwał na moment i zamknął oczy. Jego głos zabrzmiał tak dramatycznie, że Yvar wstrzymał oddech w oczekiwaniu na kolejne słowa nauczyciela. – W pewnym momencie niebo przeszła smuga jasnego światła, wzbudzając zainteresowanie wilków. Kiedy spojrzały w górę, dostrzegły Suzannę. Wilczyca miała wielkie skrzydła, a kiedy nimi machnęła, zawiał potężny wicher i zadrżała ziemia. Wilki z Watahy Czarnego Kruka zostały odrzucone na bok. Obok Alfy Watahy Magicznych Wilków pojawiła się wielka srebrzysta kosa, którą pokonała połowę zjaw. Demony jednak nie miały zamiaru odpuścić... Wówczas z Suzanny wydobył się śmiercionośny promień, który rozwiał je oraz uderzył prosto w Asai. Wilczyca zginęła na miejscu.
Kai otworzył oczy i rozejrzał po wyjątkowo milczących szczeniakach. Yvar również na nie spojrzał i dostrzegł, że ich spojrzenia utkwione były w drobnych, mglistych sylwetkach przedstawiających wilki. Jednak kiedy tylko na nie spojrzał, te rozwiały się, nie pozostawiając po sobie nawet śladu.
– Co to takiego? – zapytał Kai.
Szczeniaki spojrzały po sobie. Wyglądały na zdezorientowane.
– To nie pan to wyczarował? – Vi wystąpiła z grupy.
– Niestety, ale nie posiadam takich zdolności. Spodziewam się, że był to ktoś z was.
Nikt nie odpowiedział.
– Czy ktoś mi mógłby opowiedzieć coś więcej o tym? – poprosił nauczyciel.
– To... Było to takie czarno-białe odwzorowanie tego, co pan opowiadał – wyjaśnił Morgan.
– I wyglądało mega! – dodał Kaiju.
– Przypominało trochę film, ale taki bardzo stary – stwierdził Morti.
Vi przekrzywiła głowę.
– Co to ten film?
– Ehm... Ludzie mają sprzęt, który pozwala im nagrać coś i potem obejrzeć to jeszcze raz. Tata mi opowiadał.
– Chciałabym zobaczyć taki film...
– Ja też – przyznał szczeniak. – A wiesz, że...
Dalsze słowa samca zostały zagłuszone przez Kai'ego, który kontynuował przepytanie. Nie przeszkodziło to jednak Yngvi i Mortimerowi, którzy zaczęli szeptaną rozmowę na temat tych filmów. Yvar zacisnął zęby i (dobrze wiedząc, że nie może nic zrobić) wrócił do słuchania nauczyciela. Mimo wszystko intrygowała go sprawa tych sylwetek i bardzo żałował, że nie widział odtwarzanej przez nie scenki.
Nagle Kai zamilkł i przymknął oczy. Wśród szczeniaków rozbrzmiał gwar; przynajmniej połowa dzieliła się swoimi teoriami na ten temat.
– Może to duchy! – zawołała nagle Naida.
– Duchy nie istnieją – prychnął Exan.
– A widziałeś jakiegoś?
– Em... Nie. I właśnie dlatego nie istnieją.
– A ja widziałam! Teraz! I to dowód, że istnieją.
Kai pokręcił głową.
– To nie były duchy...
– Mówiłem – przerwał mu Exan, a Naida parsknęła niezadowolona.
– A po prostu magia iluzji – Nauczyciel całkiem zignorował słowa samczyka. – Yvar, wiem już, że to byłeś ty.
Wspomniany szczeniak podskoczył zaskoczony. Pozostali spojrzeli na niego zaintrygowani. Basiorek poczuł, że kręci mu się w głosie.
– Co? Ja? Ja nie... Ja nawet nie znam swojego żywiołu. To niemożliwe.
Na pysk Kai'ego wstąpił uśmiech.
<c.d.n.>
Zdobyto: 23 czerwonych⎹ 19 pomarańczowych⎹ 29 zielonych⎹ 28 niebieskich⎹ 4 granatowych⎹ 26 fioletowych⎹ 4 różowych odłamków
