Luty 2026
Yvar porzucił stanie za krzakami na rzecz leżenia. Jego łapy zaczynały drżeć od nerwowego napinania mięśni. Kusiło go, żeby wyskoczyć i zaatakować wilczycę. Jednak nie mógł sobie na to pozwolić. Nie przy tych wszystkich szczeniakach, nie przy tacie, który prowadził lekcję. Musiał być cierpliwy, niezależnie od tego jak bardzo wściekłość buzowała w jego żyłach.
Miał wrażenie, że w którymś momencie wpadł w jakiś dziwny stan przypominający do złudzenia coś na wzór półsnu. Patrzył na starsze od niego szczeniaki, na Asgrima i Elanor, lecz na ten obraz nakładał się kolejny, całkiem odmienny. Nie potrafił sprecyzować co przedstawiał. Kiedy tylko na niego patrzył, kreski, kolory i kształty znikały, zostawiając go z dziwnym poczuciem... braku czegoś istotnego. Przez moment odniósł wrażenie, że traci rozum, ale szybko porzucił tą myśl. Coś takiego nie mogło być symptomem szaleństwa. Musiał być po prostu zmęczony.
Z satysfakcją zauważył, że wilczyca nie uciekała. Stała, patrząc na niego z góry. A przynajmniej na tyle, ile mogła. W przeciwieństwie do Yvara nie była zbyt wysoka. Dzięki temu, pomimo znacznej różnicy wieku, basior nie był od niej o wiele niższy.
– Skrzywdziłaś ją – powiedział, zatrzymawszy się kawałek przed nią.
– I co z tego? – Samica nie wyglądała na przejętą.
– Nie wolno ci.
Elanor parsknęła w wyjątkowo paskudny sposób. Yvar pomyślał, że to okropne parsknięcie bardzo dobrze oddawało całą jej postać. Nikt, kto skrzywdził Yngvi, nie mógł być dobry.
– Zasłużyła na to.
– Niby czym? Bo rozmawiała z Mortimerem?
Yvar uniósł wymownie brwi. Liczył, że uda mu się trafić w słaby punkt. Bardzo dobrze wiedział, że Elanor była przewrażliwiona na punkcie Mortiego. Wszyscy wiedzieli.
– Bo łamie obietnice – odparła.
– Ach tak? Niby jakie?
– By nie rozmawiać z nim nigdy więcej.
Yvar zamarł. Nie słyszał nic o żadnej obietnicy tego typu. Jeśli faktycznie do takiej doszło, Yvar nie miałby temu zbyt wiele przeciwko. Gdyby Yngvi przestała rozmawiać z Mortim... Świat nagle stałby się o wiele prostszy. Przez moment chciał odpuścić i przyznać rację wilczycy, może nawet namówić ją na wspólne spiskowanie przeciwko przyjaźni tamtej pary. Szybko jednak w jego głowie stanął obraz poranionej siostry, a w jego serce uderzyły wyrzuty sumienia. Nie mógłby zrobić jej czegoś takiego.
– To nie jest powód – stwierdził w końcu. – Możesz być wściekła, ale nie możesz jej krzywdzić.
– Zasłużyła sobie – wycedziła przez zaciśnięte zęby Elanor.
– Nie. To Morti zasłużył – stwierdził Yvar. Czuł, że jego mięśnie drgają w każdej chwili gotowe do ataku. W jego gardle cały czas narastał warkot.
– Na co?
– A jak myślisz? Raczej nie na całusa.
– To ona złamała obietnice, a nie on.
Elanor podeszła bliżej. Yvar zadarł nieznacznie głowę, żeby móc jej patrzeć w oczy i zmniejszyć dzielącą ich różnicę wzrostu.
– To on jej nigdy nie odtrącił – stwierdził samiec, mrużąc zaciekle oczy.
– Bo ona go do tego zmusza.
– Jakoś nie zauważyłem.
– Jest toksyczna. Dlatego nie zauważyłeś.
– W którym momencie zaczęłaś mówić o sobie? – zapytał Yvar i skrzywił się. To nie była najlepsza riposta na jaką wpadł.
– W żadnym – Elanor jeszcze bardziej zmniejszyła między nimi dystans. Teraz ten już prawie nie istniał. Gdyby pochyliła pyszczek odrobinę bardziej ich nosy zetknęłyby się. Na tą myśl na pysk Yvara wstąpił grymas obrzydzenia. – Owinęła sobie ciebie wokół palca. Widzę, jak na nią patrzysz. Każdy widzi.
– Zauważyłaś kiedyś jak ty patrzysz na Mortiego? – odparował. – Ja chociaż nikogo nie krzywdzę, nie zabraniam jej rozmów z innymi. Jesteś gorsza. O wiele gorsza.
Wilczyca prychnęła śmiechem. Najpaskudniejszym jaki Yvar kiedykolwiek słyszał.
– Gorsza? Czy ty widzisz samego siebie? Słyszysz, co wygadujesz? – zapytała, pomiędzy wybuchami śmiechu.
– Owszem i bardzo żałuję, że ty nie słyszysz siebie. Wytykasz mi rzeczy, które idealnie pasują do ciebie.
Śmiech nabrał na intensywności. Yvar zapragnął skoczyć do niej i zacisnąć zęby na jej szyi, żeby ten durny uśmiech zamarł na jej głupim pysku. Nie wykonał jednak żadnego ruchu. Zdał sobie sprawę, że była starsza i zapewne bardziej obeznana w walce. Musiał być ostrożny.
– Zwariowałeś.
– Możliwe. I nie obchodzi mnie to – przyznał. Nie było sensu się spierać. Sam dobrze wiedział, że całkiem zwariował na punkcie Vi. Że to, co czuł, to było coś więcej niż tylko braterska miłość. – Jedyne czego chcę, to żebyś jej nie tknęła nigdy więcej – Wyciągnął bardziej szyję i przystanął na tylnych łapkach, żeby ich oczy były na tej samej wysokości. – Czy to jasne?
Elanor nadal się śmiała. Warkot osiągnął apogeum. Jego mięśnie drżały. Krew buzowała.
– Zapamiętaj to sobie, suko – powiedział i odszedł jak gdyby nigdy nic. Za sobą cały czas słyszał śmiech wilczycy. Jeszcze nigdy nie był tak wściekły.
Po jego łbie huczała jedna myśl. Musi stać się silniejszy. Musi chronić Vi.
<c.d.n.>
Zdobyto: 41 czerwonych⎹ 42 pomarańczowych⎹ 39 zielonych⎹ 21 niebieskich⎹ 29 granatowych⎹ 16 fioletowych⎹ 10 różowych odłamków
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz