Luty 2025
– Więc ten mały płomyk potrafi coś więcej? – Przyglądałam się szklanemu naczyniu.
– Wiele więcej, Lind. To najczystsza energia żywiołu zamknięta w przedmiocie. Nie co dzień widuje się coś takiego – Babcia położyła się z powrotem. Wystawiła pyszczek poza krawędź łóżka, by nadal widzieć ustawioną na podłodze Wichurę.
– Wyczytałam, że to była robota jakiegoś elfa – oznajmiłam.
– Hm... nie dziwi mnie to. Elfy zawsze miały wyjątkowy talent do magii. Szkoda, że nigdy żadnego nie spotkałam... – mruknęła starsza wilczyca. – Czegoś jeszcze się dowiedziałaś przez ten czas?
– Chyba tylko, że w tym samym czasie powstało kilka artefaktów... – Dawno nie zaglądałam do książki, którą przepisał dla mnie Ting. Nie pamiętałam już szczegółów, więc założyłam, iż nie były one warte uwagi.
– Tak... to się zgadza z innymi źródłami – skwitowała starsza wadera.
Przejechałam łapą po szklanym naczyniu.
– Chyba powinnam już to schować... Ting się wścieknie, jeśli zobaczy, że ruszałam Wichurę bez jego nadzoru.
– Słusznie – przytaknęła Babcia.
Zabezpieczyłam artefakt przeznaczonym do tego materiałem i włożyłam z powrotem do plecaka. Tym razem zwróciłam uwagę na pozostałe przedmioty zapakowane razem ze słoikiem. Było ich zdecydowanie więcej, niż na początku naszej znajomości. Wypatrzyłam fanty, które sama dałam Tingowi na przechowanie, ale pośród nich walały się też mniej wartościowe, przypadkowe znaleziska. Oboje jesteśmy niezłymi kolekcjonerami.
– Mówisz Lind, że nie wierzysz w moc małego płomyka Wichury... – powiedziała Babcia. – Ale zwróć uwagę, że jej Strażnik również nie jest zbyt wysoki.
Spojrzałam w stronę łóżka. Moja opiekunka znów się uśmiechała.
– Nie mam racji? – kontynuowała, widząc, że nie odpowiadam.
– Masz, oczywiście, że masz – Podeszłam bliżej i przysiadłam obok.
– Wiele rzeczy na tym świecie wygląda niepozornie... A jednak niewiele trzeba, by zmienić bieg historii...
Te słowa zabrzmiały jak fragment jakiejś książki. Ciekawe, czy faktycznie nie były cytatem...
– Wiesz, jaka ty byłaś malutka, kiedy cię znalazłam? A też wiele zmieniłaś w moim życiu – Starsza wilczyca przejechała łapą po głowie swojej podopiecznej. Jej pazury prawie zaplątały się w moich potarganych włosach.
– Chcesz mi opowiedzieć, jak z tym było, Babciu? Jak w ogóle mnie znalazłaś? – spytałam.
Starsza wadera chwilę milczała. Nabrała więcej powietrza.
– Dobrze...
Spojrzałam w jej stronę, gotowa wysłuchać tej historii w całości. Dotąd znałam tylko jej urywki; w dużej mierze przekazane mi przez Juana czy Jen.
– Minęło dużo czasu od zakończenia walk, od... odejścia mojego szczenięcia – zaczęła Babcia. – Okolica opustoszała...
– Ale ty zostałaś...
– Sama nie wiem, na co czekałam. Z początku nie widziałam sensu w odejściu. Myślałam, że dam radę zapomnieć o bólu... Ale stan rzeczy się nie zmieniał. Nadal nie mogłam spać po nocach; ilekroć zamykałam oczy, słyszałam za ścianą głosy – starsza wadera westchnęła ciężko. – Był moment, że nie potrafiłam spojrzeć na nic, co do niego należało...
Zrobiła krótką pauzę. Wyglądała, jakby zbierała myśli; być może też cicho walczyła z emocjami.
– Czekanie w samotności nie pomagało. Więc... ostatecznie zrobiłam to, co pozostali... Ale wyruszyłam w innym kierunku. Nie na południe; na północ – Spojrzała w stronę zawieszonej na ścianie mapę. – Zupełnie... jakbym wierzyła, że lodowe pustkowia będą miały w sobie coś, co wreszcie ukoi ból. Teraz widzę, że moja wędrówka nie miała celu. Po raz pierwszy nie wzięłam ze sobą mapy, kompasu... niczego. Kto wie... może nie planowałam wrócić.
Zerknęłam na tę samą mapę. Nie byłam sobie w stanie wyobrazić, przez co wtedy przechodziła moja opiekunka.
– Ale znalazłam coś pośród śniegu. Małą, wołającą o pomoc waderkę.
Odwróciłam pyszczek z powrotem w stronę mojej opiekunki. Dostrzegłam, że w jej oku zalśniła łezka.
– Pamiętam to jak dziś. Chowałaś różowy nosek w łapki; twoje futerko było bielsze, niż śnieg – wspominała Babcia. – To było jak zrządzenie losu, Lind. Przybyłam do ciebie idealnie na czas.
Ponownie wyciągnęła łapę w moją stronę. Przysunęłam się bliżej łóżka, by mogła mnie do siebie przytulić.
– Chciałabym móc ci się jakoś za to odwdzięczyć... – mruknęłam. Zauważyłam, że i mnie zbierało się na płacz.
– Och, Lind... Zrobiłaś to już w dniu, w którym cię znalazłam. Nadałaś wtedy mojemu życiu na nowo sens. Ty dałaś mi powód do powrotu.
Przytuliła mnie jeszcze mocniej; to jest, na tyle na ile pozwalały jej siły.
– Pokazałaś mi, że... nie wszystko stracone... że nadal mogę być dobrym... – Nie potrafiła dokończyć tego zdania.
– Tak – odparłam. – Byłaś dla mnie wspaniałym rodzicem.
Babcia cicho załkała. Objęłam ją obiema łapami.
– Tak szybko dorosłaś, Lind – westchnęła starsza wadera. – Tak szybko...
Pomyślałam znów o tym, jak żyją wilkołaki. Ludzka forma sprawia, że starzeją się wolniej, ale i dorastają wolniej. Mają na wszystko więcej czasu. Jak wiele czasu miałby wilkołak, który jest nieśmiertelny...
Pomyślałam o swoim magicznym wisiorku. Ile już minęło, odkąd zaczęłam go nosić?
<C.D.N.>
Uwagi: Przecinki.
Zdobyto: 22 czerwonych⎹ 21 pomarańczowych⎹ 38 zielonych⎹ 37 niebieskich⎹ 37 granatowych⎹ 22 fioletowych⎹ 10 różowych odłamków
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz